287 - Odnaleźć swą drogę

Film hipnotyzujący i magnetyczny. Nawet nie wiem od czego zacząć.

Trójka bohaterów ruszająca w podróż. Trójka szukająca czegoś, co do końca nie jest zdefiniowane. Trójka pchana przez chęć zmiany, chęć przeżycia przygody i zasmakowania wolności. Podróżująca kradzionymi samochodami przez Amerykę z przełomu lat 40. i 50. wciąż pragnąca wszystkiego naraz oraz tego, czego nie może dostać.

Sal, pisarz szukający weny, Dean - duże dziecko wciąż głodne nowych przeżyć i ona, Marylou czyli młodziutka i niezwykle pociągająca dziewczyna bez zasad. W opowieści o przyjaźni, miłości (choć głównie tej fizycznej) i podróży. I szaleństwie, które tkwi w każdym z nas. Historia o pogoni za czymś nieuchwytnym. O trzech niespokojnych duszach rzuconych w drogę...

Idąc od kina właściwie nie wiedziałem czego się spodziewać i nie miałem szczególnych oczekiwań. Nie znam poprzednich obrazów Waltera Sallesa ani Jose'a Rivera. "W drodze" niezwykle mnie zaskoczyło. Dostałem film w jakiś sposób magiczny, poruszający jakąś cząstkę mnie i docierający do głęboko skrywanej we mnie chęci przeżycia przygody i szalonej podróży.

Świetna i wspaniale prosta historia, której dopełnia chaotyczna, ale jakże niespieszna narracja i piękne zdjęcia. Słodka Luizjana, brudne Denver i ociekający żarem Meksyk, pękające w szwach od odurzającej muzyki i uginające się pod ciężarem towarzyszących bohaterom książek.

Klimat jest wszystkim. Klimat, gdyby ktoś pytał mnie o zdanie przez seansem, całkowicie nie w moim guście. Klimat, który porywa już na samym początku, a o okup prosi dopiero podczas napisów końcowych. Cudownie leniwy, wypełniony gęstym marihuanowym dymem, przesiąknięty jazzem i zakrapiany seksem.

Niesamowity obraz, któremu mogę wybaczyć różne braki (jak irytująco słaby występ panny Dunst). Całkowicie nie w moim guście, bez wybuchów, pościgów i strzelanin, jednak niezwykły i - jak już wspominałem - coś we mnie poruszający. Tak bardzo, że nawet nie potrafię tego sensownie wytłumaczyć.

Zapewne przesadzam. I wkrótce ochłonę.