391 - Sherlock BBC 03x01 - wielki powrót Mr. Holmesa

Przekładali tę premierę i przekładali, a jak odcinek już się ukazał to zwlekałem z oglądaniem. Bo oczekiwania duże, równie duże, co szansa na ewentualny zawód. Obawy okazały się jednak płonne, a detektyw z Baker Street 221b powrócił, jak to on ma w zwyczaju, w wielkim stylu.

Będzie szybko i chaotycznie, na gorąco, bo dosłownie kilka minut temu skończyłem oglądać. Poniższe kilka zdań to nie recenzja ani analiza, a raczej zbiór luźnych myśli, które nawiedziły mnie w trakcie seansu i tuż po nim. Często mało merytorycznie, ale od serca.

SPOILERY

Najpierw początek - wytłumaczenie śmierci Holmesa w iście bondowskim stylu. Podobało mi się, ale już przy wskakiwaniu przez okno uśmiech rozjaśnił mą twarz od ucha do ucha, bo wiedziałem, że wcale tak nie było. I proszę, chwilę później dowiadujemy się, że to tylko jedna z wielu teorii. Jeden zero dla Janka.

Akcja w Serbii nie wzbudziła większych emocji, a jedynie kolejne skojarzenie z Bondem - pamiętacie sekwencję otwierającą Śmierć nadejdzie jutro z Brosnanem? Długie włosy, broda, tortury? Delikatne skojarzenie, naciągane, ale zawsze.

Watson na Baker Street - świetna wymiana zdań z panią Hudson - Una Stubbs świetnie zagrała starszą panią, która mimo zapewnień innych i tak wie swoje, nie ma nic przeciwko oczywiście, ale chętnie oplotkuje z sąsiadką. Praktycznie bezsilny Watson, po raz zapewne kolejny odpierający zarzuty posiadania homoerotycznych skłonności świetnie dopełnił sceny, czyniąc ją w mojej opinii bardzo zabawną.

Holmes na dachu, bardzo ładne ujęcie. W dodatku mamy kolejne powiązanie z Bondem - Benedict stoi na tym samym dachu, na którym stał Daniel Craig pod koniec Skyfall. Piszę to dla formalności, bo wszyscy pewnie już to zauważyli w zwiastunach, a poza tym lubię ostatniego Bonda.

Cała sekwencja w restauracji również bardzo mi się podobała - najpierw przebieranki Holmesa, a później zaaferowany Watson, który nie zwraca na niego uwagi, mimo jasnych aluzji ze strony tego pierwszego. No i sam finał, kiedy wreszcie doktor poznaje - do niedawna uznawanego za zmarłego - przyjaciela i jego gwałtowna reakcja, ha!

Jedyne co mi się nie podobało to Mary - w tej scenie, ze spiętymi/zaczesanymi/przylizanymi włosami wyglądała okropnie, jak stara kwoka. Na szczęście w kolejnych scenach jej włosy zaznały trochę luzu, dzięki czemu później wyglądała o wiele korzystniej.

Pierwsza rozmowa Holmesa z Watsonem znów dostarcza widzom wiele radości, najpierw za sprawą wyliczania osób maczających palce w spisku tego pierwszego, a potem uwag Sherlocka na temat wąsów przyjaciela i reakcji tego drugiego. Jeśli się zastanowić, to nowy odcinek Sherlocka opiera się w dużej mierze na scenach pełnych humoru i przyznam, że mnie to w ogóle nie przeszkadza.

Jeśli już jesteśmy przy temacie humoru - absolutnie cudownym mrugnięciem do fanów, odpowiedzią na wszystkie fanfiki i domysły była kolejna teoria "Jak Holmes to zrobił". Jestem absolutnie pewny, że w tym miejscu uśmiechnął się każdy, każdy widz serialu, a fandom piszczał z radości. Cóż, nie dziwię się ani trochę.

Rozmowa Holmesa z... no, Holmesem, czyli Sherlocka z Mycroftem, przekomarzanki kto jest mądrzejszy i tekst w stylu:

"Sherlock: Myślałeś, że jestem idiotą. 

Mycroft: Obaj tak myśleliśmy, dopóki nie poznaliśmy innych dzieci". Coś pięknego.

Jednak i tak najbardziej chyba podobało mi się to, co następuje później, gdy pani Hudson namawia detektywa by porozmawiał z doktorem. Genialny montaż równoległy i przeskoki między scenami z Holmesem i Watsonem! Strona formalna serialu zawsze stała na diabelnie wysokim poziomie, ale tutaj twórcy przeszli samych siebie. Kłaniam się nisko i całuje nóżki!

Akcja z porwaniem Johna - tym razem nie jestem zachwycony, nie wzbudziła większych emocji.

Scena z rodzicami - przyjemna i zaskakująca. Tak samo wrócenie do głównego wątku, czyli domniemanego planowania ataku terrorystycznego. I choć bieganie po metrze i rozbrajanie bomby mnie nie ruszyło, to wybuch był ładny, niczym z Doctora Who (a jak już jesteśmy przy Doktorze, przyznać się - kto skojarzył Lazarusa i dojrzał Tardis u Andersona?). W ogóle było sporo nawiązań, czy to odnoszących się do opowiadań Doyle'a czy nowszych produkcji (jak drugi Star Trek), będę musiał oglądnąć jeszcze raz, by wyłapać więcej.

Sam koniec odcinka intrygujący, pozostawiający widza w samotnym i niecierpliwym oczekiwaniu na kolejny epizod, elegancko jednym słowem. Kim był mężczyzna przed ekranem? Najpierw myślałem, że to Sebastian Moran, ale on przecież odpowiadał za akcję z bombą, siedział w hotelu z walizką, a potem go capnęli. Nawiasem mówiąc, trochę zmarnowano potencjał tej postaci. EDIT: Mężczyzna na końcu to Charles Augustus Magnussen, czytelnikom Doyle'a znany bardziej jako mistrz szantażu Charles August Milverton, z opowiadania o takim samym tytule. Czyżby zastawiał sidła na Mary?

Ostatnia zaprezentowana w odcinku teoria na temat wiadomych zdarzeń, niby ta prawdziwa, była mało spektakularna, więc można ją chyba z czystym sumieniem wyeliminować, podobnie jak dwie poprzednie. 

A kiedy wyeliminuje się wszystko, co niemożliwe, cokolwiek pozostanie, choćby nie wiadomo jak nieprawdopodobne, musi być prawdą...