Radiant Black (tomy 1-2) - wrażenia

Wydawnictwo Image Comics na przestrzeni lat wypracowało sobie sprawdzony sposób opowiadania o superbohaterach. Zaczęło się pewnie jeszcze w latach 90., gdy swojego "Savage Dragona" czytelnikom zaprezentował Erik Larsen, a formułę udoskonalił i doprowadził do perfekcji Robert Kirkman w "Invicnible". Kluczem do sukcesu jest pożenienie klasycznych dla superhero motywów (ratowanie świata, arcywrogowie, inne rzeczywistości) z przystępną obyczajówką. Skupienie na życiu prywatnym bohatera to oczywiście nic nowego (na tym swój sukces zbudowało wydawnictwo Marvel, powołując do życia Spider-Mana, Fantastyczną Czwórkę, Hulka i innych ikonicznych herosów). Jednak we wspomnianym "invincible" wątki rodzinne były równie istotne, co bronienie świata przed kolejnym zagrożeniem. Z podobnej strategii starają się korzystać twórcy serii "Radiant Black".

Władca much - komiksowa adaptacja klasyka literatury

"Władca much” Aimee De Jongh to powieść graficzna, będąca adaptacją książki o tym samym tytule autorstwa Williama Goldinga. Książki, której chyba nikomu nie trzeba przedstawiać, ale z kronikarskiego obowiązku poświęćmy fabule kilka słów. Komiks, podobnie jak jej powieściowy pierwowzór, to opowieść o grupie chłopców, która trafia na tajemniczą wyspę. Nie ma na niej dorosłych, w zapomnienie odchodzą również sztywne konwenanse i obowiązki, wyznaczające rytm normalnego życia. W pierwszej chwili rozbitkowie poświęcają całe dnie na zabawę i słodkie leniuchowanie, z czasem wewnątrz grupy tworzą się podziały, do głosu dochodzi prawo silniejszego. Czy chłopcom pozbawionym reguł społecznych uda się przetrwać? I co okaże się bardziej niebezpieczne – mroczne tajemnice, które skrywa wyspa, czy może życie nagle pozbawione reguł?

Majowy Marvel od Egmontu - Inferno, Wolverine, Daredevil

W maju na księgarskie półki trafił kolejny pakiet komiksów z linii Marvel Fresh od wydawnictwa Egmont Polska. Wśród twórców między innymi uznani scenarzyści jak Jonathan Hickman czy Chip Zdarsky. Czy warto sięgnąć po kolejne tomy superbohaterskich serii w miękookładkowych wydaniach o mutantach i niewidomym prawniku broniącym Hell's Kitchen? Nasze opinie na temat tych trzech komiksów znajdziecie poniżej - serdecznie zapraszamy do zapoznania się z tekstem!

Komiks Dla Pixela 100+ (vol. 2) - recenzja

Z poślizgiem nadrobiłem "Komiks Dla Piksela #2: KDP 100+". Jak w przypadku tomu pierwszego - nominowanego swego czasu do nagrody za najlepszy polski album roku - czysta przyjemność. To już drugi zbiór jednoplanszówek Śledzia publikowanych w sumie przez dziewięć lat na łamach magazynów o grach "Pixel" i "PSX-Extreme". A w kadrach i dymach tym razem samo życie. Rodzina, gierki, praca, muzyka, wspomnienia, mniejsze i większe rozkminy na temat codzienności.

"Seconds. Drugie szanse" - recenzja. Komiks autora "Scotta Pilgrima"!

Cztery lata po zakończeniu serii “Scott Pilgrim” Bryan Lee O’Malley powrócił z albumem “Seconds. Drugie szanse”. Tym razem opowiadał o niedojrzałej życiowo bohaterce przed 30-tką, która prowadzi restaurację i mieszka w wynajętym pokoju nad kuchnią. Pewnego razu odkrywa, że na jej komodzie siedzi duch, a po zjedzeniu grzyba może cofać czas i naprawiać błędy z przeszłości. Dziewczyna szybko przechodzi na dietę składającą się głównie z nóg i kapeluszy, korzystając z niezwykłej mocy, żeby zmieniać nawet najmniejsze pierdoły. Sprawy się komplikują, gdy okazuje się, że jej nieprzemyślane działania mogą mieć naprawdę poważne konsekwencje…

Kaczogród. Salon piękności i inne historie z lat 1966–1967 - recenzja

Seria "Kaczogród" Carla Barksa powoli zbliża się do końca. Tom "Salon piękności" zbiera historie wydane w latach 1966 i 1967. Wtedy uznany rysownik i scenarzysta przeszedł na emeryturę. W przyszłości wciąż tworzył, chociaż już nie tak regularnie.

Thor, tom 3 [Donny Cates] - recenzja

Ostatni album o przygodach gromowładnego syna Odyna jest zarazem zwieńczeniem runu Donny'ego Catesa oraz jego kontynuacją autorstwa Torunn Grønbekk. Wielokrotnie powtarzałem, że bardzo lubię podejście pierwszego z wymienionych do świata Marvela. Zawsze wydawał mi się on fanem, który bierze z uniwersum jak najwięcej, by z jednej strony dać nam historię zakorzenioną w mitologii danej postaci, a z drugiej doprawić ją gościnnymi występami. Tak było z jego "Thanosem", "Strażnikami Galaktyki" i "Venomem". W wypadku ostatniego tomu "Thora" mam pewien problem. Wydaje mi się, że Catesowi po raz pierwszy zaczęła się rozłazić wielowątkowa konstrukcja. Z kolei jego następczyni starała się zaproponować swoją wersję tej narracji — i nie do końca jej to wyszło.