Post 22 - Słów kilka o MFK od Grima

MFK 2008

Po burzliwej, wypełnionej zmuszaniem się do snu na przemian z faszerowaniem kofeiną nocy, wypełniwszy żołądek jakże wymowną bułką z jogurtem, poznawaniu uroków warszawskiego metra o poranku i walce ze złowrogim zapaleniem tchawicy stawiłem się punkt 8.30 na mrocznym i monumentalnym Dworcu Centralnym, gdzie, po zakupie biletu od równie sympatycznej, jak te z pasków Unki pani w okienku zwarłem się w iście niedźwiedzim uścisku z Belem (bez sławnej bródki) i Mc. Owcem (bez jakiejkolwiek bródki), którzy na całe szczęście przybyli grubo przed umówionym czasem. Po zwyczajowej wymianie grzeczności, psuciu automatu z rogalikami i narzekaniu na nieobecność kilku osób, odebraliśmy od godai’ego (nadal z bródką a’la Ra’s al Ghul) jeszcze ciepłe i pachnące świeżym atramentem paczki z „Rycerzem Jankiem: W kanałach szaleństwa” i „Kwaziem”- dwoma gorącymi premierami Dolnej Półki. Tak objuczeni wsiedliśmy do pociągu. Gdy tylko zajęliśmy miejsca, konduktor wyprosił nas z wagonu pierwszej klasy, wykazując zdolności dedukcyjne godne mistrza Holmesa , bo nawet nie spojrzał na nasze bilety (co z tego, że byliśmy jedynymi osobami bez krawatów w wagonie?). Bele, przewidziawszy taki obrót rzeczy, na chwilę przed przyjściem mundurowego na znak dezaprobaty zachlapał całe siedzenie piwem. Po zmianie miejsc dosiedli się do nas w Warszawie Zachodniej khm z Agnieszką i, całkiem niespodziewanie, Igor i Spellcaster (z kozią bródką). Podróż zleciała szybko, wypełniona dyskursami o środkowej, aluminiowej warstwie w pelerynie Batmana, narzekaniami na TDK (ja i godai), narzekaniami na mnie i godai’ego, że się czepiamy (Spellcaster), narzekaniami na wydawców i tłumaczy (wszyscy), ponownymi narzekaniami na nieobecności (wszyscy), dzwonieniu do Dema (Bele), milczeniu (Agnieszka), przebieraniu się (ja), narzekaniu na grafików, raczeniu się chmielowym nektarem i wielu innych, a wszystko przy muzyce z telefonu Belego, która skutecznie wypłaszała z naszej części wagonu wszystkich postronnych nieszczęśników.

W tak pięknych okolicznościach przyrody dojechaliśmy na miejsce.

Stolik już na nas czekał. Szybko okazało się, że jest za mały, co zaowocowało obietnicą powiększenia stoiska w przyszłości. Niemniej udało nam się odpowiednio wyeksponować przywiezione komiksy. Giełda ruszyła. I, jak co roku, trochę straszno, trochę śmieszno. Znów powtórzyła się sytuacja z zeszłego roku, że na jednym stoisku za dwie dyszki możesz dostać to samo, co na stoisku o dwa metry dalej za dwa złote (serio!), a w dodatku ze zniszczoną okładką. Niemniej z zakupów jestem zadowolony, bo kilka albumów udało się kupić naprawdę tanio i w znakomitym stanie. Wróciłem obładowany do domu jak juczny osioł ( z ciekawości zważyłem zakupione komiksy- w sumie 7.8 kg!).

Na giełdzie spędziłem niemal cały dzień. Sprzedając komiksy Dolnej Półki, popędzając Igora do szybszego rysowania dedykacji (ten gość jest niesamowity), zaznajamiając się z kilkoma nowymi dla mnie twarzami komiksiarzy i odnawiając stare kontakty. Po raz pierwszy też zobaczyłem na własne oczy fanki Koko. Nieco później wybraliśmy się na pizzę (nieco dziwną w smaku, w nieco dziwnej knajpie, z nieco dziwnymi kelnerkami), przy okazji rysując epicki i dramatyczny komiks (chłopaki obiecali wrzucić do sieci), pełen miłości, odważnej erotyki i morderczych bakłażanów.

W budynku Domu Kultury wraz ze Spellcasterem odkryliśmy niesłychanie zabawną wystawę prac, które napłynęły na konkurs rysunkowy dla dzieci „Stop dyskryminacji”. Perełek było tyle, że nie sposób wszystkich spamiętać, jak chociażby tekst „Natychmiast przeproście naszego Murzyna!”, manifest przeciwko śmianiu się z emo czy przerysowany żywcem (z fragmentami oryginalnych dialogów!) odcinek Bug City (konkretnie ten: ), z tą różnicą, że w ostatnim kadrze Motyl upomina „Pana Biedronę” (sic!), że nie może bić „pana Muszki” (sic 2!), tylko dlatego, że jest mniejszy i słabszy. Przewracaliśmy się ze śmiechu co krok.

Podsumowując: chyba najbardziej udany dzień w roku zaraz po moich urodzinach! Żałuję tylko, że nie wszyscy mogli przyjechać... Zdarza się. Poniżej zdjęcia z krótkim komentarzem.

Grim prezentuje: wesołe stoisko Dolnej Półki. Tak, ten za stołem to Skarża. Ja też nie poznałem. Obok Lewa Ręka Zniszczenia. Godai też miał podobną, tyle że prawą (to dlatego, że kiedyś Batman złamał sobie rękę, ale nie pamiętali którą)

Grim i zin – sąsiednie stoisko uginało się od komiksowego undergroundu, w tym także mojego swojskiego- radomskiego.

http://img366.imageshack.us/my.php?image=03mfkml2.jpg

Fotka niczym z folderu reklamującego MFKę, he he.

http://img526.imageshack.us/my.php?image=04mfkxi4.jpg

Wspomniany komiks konkursowy. Niestety nie uchowało się zdjęcie z komiksem „-Cześć, jestem Zosia, pochodzę z Polski i lubię jeść słodycze.- A ja jestem Bambo, mieszkam w Afryce i lubię jeść banany.”

W trakcie wykonywania zdjęcia nikt nie ucierpiał. Tajemniczy szturmowiec, oprócz tego, że był najlepiej przebraną osobą na Festiwalu (wybacz Jerzy, wybaczcie diabełki), był równocześnie jedyną osobą, która rozpoznała mnie z pewnego programu nadawanego na Polonii po „Wiedźminie” w niedzielę. To nie fair- u Clarka Kenta okulary działały, gdy nie chciał, aby ktoś się dowiedział o jego alter-ego!

Coby nie było, że tak tylko sam siebie zamieszczam, tutaj widzimy Igora (czyt. Iżora) Wolsky’ego, człowieka-robota rysującego 26 godzin na dobę, jeden z największych młodocianych talentów i wschodzącą gwiazdę na komiksowym firmamencie, zaś obok niego Cietrzew, autorka zdjęć, dzięki uprzejmości której możecie oglądać te fotki.

To tyle.

Z poważaniem,

wasz dzielny (niczym DD) reporter

GRIM

PS. I czemu nikt piwa mi nie postawił, cholera jasna?