420 - Idzie pająk po drabinie - recenzja The Amazing Spider-Man 2

Z tego, co zauważyłem, widzowie dzielą się na takich, którzy przedkładają trylogię Sama Raimiego o Spider-Manie nad filmy Marca Webba o tym bohaterze; tych, którzy wolą nową odsłonę przygód Człowieka Pająka i takich, którzy w ogóle Spider-Mana nie oglądają z przyczyn kompletnie mi niejasnych. Najbardziej mi szkoda ostatnich, zwłaszcza, że nowy film o Pająku udowadnia, że można stworzyć porządne kino superbohaterskie skierowane do wszystkich, małych i dużych płci obojga, do kompletnych laików, jak i zapaleńców wypatrujących każdego komiksowego smaczku.

Webb kontynuuje to, co zaprezentował w części pierwszej, tak pod względem fabuły jak i formy. Oczywiście Niesamowity Spider-Man 2 charakteryzuje się tym, czym charakteryzuje się każdy sequel – wszystkiego jest więcej. Więcej akcji, więcej humoru, więcej sarnich oczu Gwen, więcej przeciwników (na zjednoczenie tychże przyjdzie jeszcze poczekać, nie dajcie się zwieść kampanii reklamowej) i zabawy. Jednak w natłoku niebezpieczeństw, odkrywania tajemnic z przeszłości i ratowania miasta przed maniakami z supermocami nie zginęło to, co w dużej mierze świadczyło o niezwykłości (tytułowej niesamowitości?) pierwszej części: relacje między postaciami wciąż są szeroko eksploatowane.

Oczywiście najlepiej prezentują się te między Peterem a Gwen. Trudno żeby było inaczej, skoro ekranowa para jest ze sobą również prywatnie. Garfield i Stone budują niezwykłą relację, prawdopodobnie najciekawszą i najbardziej prawdziwą w kinie superbohaterskim. Czuć „to coś” w spojrzeniach, w uśmiechach. Siedzące obok mnie w kinie dziewczyny raz za razem powtarzały są tacy słodcy! – cóż, trudno się nie zgodzić.

Ogromnie cieszę się, że klockowatego i płaczliwego Maguire’a zastąpił rzucający żartami przy każdej okazji Garfield. Widać, że jego Spider-Man wciąż jest niedojrzały i doskonale bawi się swoimi mocami. Zamiast szybko wyeliminować zagrożenie woli się pobujać na pajęczynie (co cudownie rejestruje kamera), rzucić sucharem i podroczyć z przeciwnikiem. Takiego Spider-Mana pamiętam z komiksu, takiego chcę oglądać na wielkim ekranie. Fajnie, że poza ratowaniem miasta przed bandziorami, ten Spidey pomoże też gnębionemu w szkole dzieciakowi. I choć można uważać, że czasami humoru jest zbyt wiele, to mnie z twarzy nie schodził szeroki uśmiech. Webb doskonale czuje Pająka i wie, co w jego postaci jest najważniejsze – moc i odpowiedzialność, ale bez zabawy się nie obejdzie.

Można filmowi zarzucić, że jest przeładowany. Mamy tu wątki romansowe, mamy tajemnice z przeszłości, które wychodzą na jaw, mamy powrót starych znajomych i wprowadzenie kilku nowych postaci. Jest Electro, jest Goblin, jest Rhino (ten ostatni przez jakieś cztery minuty). Są nawiązania do komiksów, jest cicha obietnica czegoś więcej. Obietnica kolejnego wspólnego uniwersum przeplatających się filmów. Historia jest tak sprawnie prowadzona, że wcale się tego przeładowania nie czuje (może jedynie w finalnej scenie z samolotami), a kolejne wydarzenia śledzi z zapartym tchem. Wątki z poprzedniej odsłony cyklu są rozwijane i niektóre znajdują tu swój kres. Mieszanka konwencji również bardzo uatrakcyjnia całość, tradycyjna superbohaterska naparzanka przeplatana miłosnymi perypetiami Gwen i Petera, scenami pełnymi humoru bądź tajemnic (nieźle prowadzony wątek rodziców Spider-Mana) sprawia, że film ani na chwilę nie nudzi. Jednocześnie wszystko jest tak przystępnie opowiedziane, że ewentualny nadmiar wrażeń wcale nie przeszkadza, a każdy – niezależnie, czy jest zadeklarowanym fanem komiksowych adaptacji – powinien znaleźć tu coś dla siebie. To jeden z tych filmów, na który spokojnie można zabrać dziewczynę, nawet jeśli tego typu filmy ją nudzą – wątki zaczerpnięte z kina indie powinny sprawić, że i ona będzie zadowolona. 

Warto także zwrócić uwagę na muzykę Hansa Zimmera i jego zespołu towarzyszącą konfrontacjom Electro ze Spider-Manem. Ciekawe połączenie klasycznych brzmień, electro i dubstepu doskonale uzupełnia obraz i nadaje mu dodatkowych znaczeń (delikatnie sugerując schizofrenię).

Spidey w interpretacji Andrew Garfielda sprawuje się świetnie, każdy kto widział Emmę Stone na ekranie wie, że trudno oprzeć się jej urokowi. A jak wypadają tym razem przeciwnicy Pająka? Paul Giamatti, choć ma bardzo skromną rolę, zapada w pamięć dzięki charakterystycznemu przerysowaniu. DeHaan sprawia wrażenie podrośniętego dzieciaka, który lubi odrywać owadom kończyny, by zobaczyć co się stanie. Doskonale wpasował się w rolę młodego Osborna, szkoda, że nie poświęcono mu więcej miejsca. Jego relacje z Peterem, jak i przejście na ciemną stronę mocy, mogą wydawać się nieco naciągane właśnie przez niedostatek czasu ekranowego. Nie można tego samego powiedzieć o Jamie Foxxie w roli Maxa Dillona aka Electro. Choć można i jemu zarzucić, że zbyt łatwo poddał się mrocznej części swej natury, to trzeba pamiętać, że od samego początku był kreowany na postać nie do końca sprawną psychicznie. Samotny, odrzucony, zafascynowany władzą, mający obsesję na punkcie Spider-Mana nagle dostaje ogromną moc, której trudno się oprzeć.

Mógłbym się przyczepić zarówno do mocno naciąganej genezy Electro (a zwłaszcza przestrzegania przepisów BHP w OsCorpie), jak i samego wyglądu zaczerpniętego ze świata Ultimate. Wolę klasyczny żółto-zielony kostium, a niebieski Afroamerykanin latający po Nowym Jorku wygląda dość komicznie. Szkoda, że wraz z pozyskaniem mocy, w usta Electro wkładane są pompatyczne teksty zupełnie do niego niepasujące.

Darzę ogromnym sentymentem trylogię Sama Raimiego o Spider-Manie, jednak muszę szczerze przyznać, że to wizja Webba mnie przekonała. Wyważenie między wątkami obyczajowymi, a scenami akcji, porządna dawka humoru, dobrze rozpisane postaci (a co równie ważne, świetnie obsadzone!), a przede wszystkim odwaga i konsekwencja w korzystaniu z komiksowej mitologii Spider-Mana, to w moim odczuciu ogromne plusy tej produkcji. Na szczęście sceny akcji, które w zwiastunach wyglądały sztucznie, komputerowo-plastikowo, w kinie i w 3D prezentują się o wiele lepiej, a Spidey nigdy wcześniej nie bujał się na pajęczynie tak zgrabnie i efektownie. Dużo frajdy sprawiło mi szukanie smaczków, nawiązań do komiksów (warto zwrócić uwagę na stroje Gwen i godzinę, o której rozgrywa się finałowa batalia) oraz tropów prowadzących do budowania wspólnego Pajęczego Uniwersum. Czekam na część trzecią, jak i oba spin-offy, które zapowiadają się co najmniej ekscytująco.

Recenzja została napisana dla magazynu "16mm" i tam pierwotnie opublikowana.
 
Tekst ukazał się również na portalu Filmweb.