393 - Sherlock BBC 03x03 - His Last Vow i podsumowanie sezonu

Doooobry odcinek! Oglądnięty tradycyjnie z drobnym opóźnieniem BO SESJA.

Tak jak ostatnio - szybko i chaotycznie, na gorąco, bo niedawno skończyłem oglądać. Poniższe kilka zdań to nie recenzja ani analiza, a raczej zbiór luźnych myśli, które nawiedziły mnie w trakcie seansu i tuż po nim. Może mało merytorycznie, ale od serca.

SPOILERY!!!

Watson to badass! Nieźle się rozprawił z ćpunem na początku odcinka, jednak i tak najlepszy był otumaniony Holmes leżący w kącie. Akcja, że wszyscy pakują się nagle do samochodu Mary znowu byłą elementem komicznym - na szczęście tych w odcinku było zdecydowanie mniej niż w dwóch ostatnich (o których pisałem tu i tu). Nie ogarniam natomiast motywu "ćpuna-pomocnika".

Janine wychodząca z sypialni Sherlocka nieco mnie zaskoczyła. Spodziewałem się, że detektyw ją wykorzystuje by dotrzeć do CAM, ale raczej myślałem, że poprzez relację z nią stworzy sobie sztuczny słaby punkt, który mógłby zaatakować mistrz szantażu i przez to sam wystawiłby się na atak. Myliłem się, ale w jakimś tam stopniu byłem blisko. Natomiast reakcja Watsona na związek przyjaciela, choć spodziewana i zabawna, to przeciągnięta za bardzo, z dopytywaniem się o obiad już przesadzili.

Kolejne informacje, podsuwane nam przez twórców, o pani Hudson tylko utwierdzają mnie w przekonaniu, że chętnie zobaczyłbym spinoff opowiadający o szalonych latach jej młodości.

CAM - Charles Augustus Magnussen, główny przeciwnik naszego detektywa w tym odcinku robi wrażenie. Może nie jest tak szalony i ciekawy jak Moriarty, ale jego zimna osobowość, opanowanie, poczucie bezkarności i inteligencja budzą pewną fascynację. Fizycznie też prezentuje się świetnie, wysoki, chudy, elegancko ubrany... no i kaman - nasikał Holmesowi do kominka, kto inny odważyłby się na zrobienie czegoś takiego?

Holmes i Watson jako włamywacze - spoko wątek. Sprawdziły się moje przypuszczenia co do Janine (u Doyle'a detektyw oświadczał się gospodyni CAM, by dostać się do jego domu), natomiast pojawienie się Mary mocno mnie zaskoczyło. Tak samo jak postrzelenie Holmesa i wszystko co nastąpiło potem - z szalonym Moriartym siedzącym w głowie detektywa na czele. Doskonała rola, doskonała sekwencja. Mały detektyw też uroczy.

Janine w szpitalu - wspomnienie o Sussex od razu skojarzyło mi się z opowiadaniem Wampirzyca z Hrabstwa Sussex i emeryturą Holmesa (opowiadanie Lwia grzywa), bo właśnie tam się udał, gdy zawiesił detektywistyczną działalność.

Zrobienie z Mary tajnej agentki było zaskakujące. Z początku mi się to nie podobało, ale już po chwili łyknąłem twist bez popity. Bo przecież scenarzyści serialu, jako twórcy mają wręcz obowiązek podchodzić oryginalnie do adaptowanych dzieł. A że odważnie sobie poczynają? Dopóki wiedzą co robią, niech fani mają ich w opiece. Świetna scena w kryjówce Holmesa, z Holmsem, który niby jest Holmesem-kukłą, a tak na serio to Watson udający Holmesa-kukłę, która ma udawać prawdziwego Holmesa. Uf. Ładnie i fabularnie gęsto, tylko doktora żal.

Fajnie, że znów pojawili się rodzice Holmesa/Cumberbatcha. Świąteczny fragment nieco rozluźnił atmosferę. Prawie się wzruszyłem, gdy Mary pogodziła się z Johnem, a scena z papierosami mnie rozbawiła.

Na koniec świetny finał - domyślałem się, że Mangnussen trzyma wszystkie informacje we własnej głowie (podobnie chyba było u Doyle'a?), jednak cała sekwencja w białym pokoju była świetnie pokazana i zagrana. CAM dołącza do zacnej garstki osób, którym udało się wykiwać Holmesa, (m.in. obok Irene). Kolejne pstryczki wymierzane w twarz (a przede wszystkim dumę) Watsona fajnie stopniowały napięcie, zastanawiałem się, kiedy doktor nie wytrzyma i zdzieli Mangussena po ryju. Cóż, nie zdzielił, a szkoda.

Natomiast spodziewałem się, że Holmes zastrzeli CAM - było to jedyne wyjście z sytuacji, wiedziałem że detektyw też o tym wie i zrobi co trzeba.

Zakończenie: dobre pożegnanie przyjaciół (bez niepotrzebnych łez, wielkich słów i uścisków, obaj są w końcu dorośli, rozumieją się bez słów) i Holmes na wygnaniu całe cztery minuty! No i powrót Moriarty'ego, ewidentne zagranie pod widzów, by przyciągnąć ich do ekranów w przyszłym sezonie. Jestem na nie, wyciśnięto już z Moriarty'ego ile wlezie, uważam, że niektóre postaci powinny pozostać martwe. Oczywiście jestem ciekaw, co też będzie się działo, ale uważam to zakończenie za sztuczne, naciągane i niepotrzebne. Moriarty odegrał swoją rolę, odszedł z klasą i tak powinien zostać zapamiętany. Wiem, że to prawdopodobnie najbardziej kochany obecnie serialowy antagonista obok Joffreya z Gry o Tron, ale bez przesady. Był największym przeciwnikiem Holmesa i trudno będzie go kimkolwiek zastąpić, ale warto by chociaż spróbować, a nie iść po najmniejszej linii oporu wykorzystując go bo jest bardzo popularny i właściwie niewiele trzeba do jego postaci dodawać. Mam szczerą nadzieję, że Jim pozostanie martwy, nie wróci zza grobu w jakiś magiczny sposób, nie został sklonowany, ani nie miał złego brata bliźniaka. Oby za jego "powrotem" stał ktoś inny i tylko nielegalnie wykorzystywał jego wizerunek by zwrócić uwagę Sherlocka. Czy coś.

Małe podsumowanie (z pozdrowieniami dla Trixie):

Sezon trzeci uważam za udany, pierwsze dwa komediowe odcinki mi nie przeszkadzały, wręcz przeciwnie - dały mi dużo radości. Dodatkowo uważam slapstickowe wstawki za usprawiedliwione w kontekście powrotu Holmesa, który się znacząco zmienił podczas swej nieobecności. Jednocześnie odcinek finałowy, balansujący niejako między tym co znaliśmy z poprzednich sezonów, a "nową" formą, uważam za najlepszy z trzeciej serii.

Mam nadzieję, że czwarty sezon powróci do spraw kryminalnych i będzie poważniejszy, bo choć trzeci bardzo mi się podobał, tak zatęskniłem za morderstwami, kradzieżami, porwaniami i klientami, którym Holmes pomaga w rozwikłaniu innych dziwnych przypadków.

Największym problemem sezonu było dla mnie to, że powoli przyzwyczaiłem się do rodzaju zaskoczeń, jakie szykują twórcy. Wszystko, co ma być zaskakujące, tak na prawdę takie nie jest, bo spodziewamy się niespodziewanego, a uważnie wszystko oglądając, możemy, huhuhu, to i owo wydedukować.

No i tak pisząc o Sherlocku od kilku tygodni wychodzę chyba na jakiegoś psychofana - nic bardziej mylnego, fandom mnie szczerze przeraża, a ja po prostu lubię ten serial. Nadmierna ekscytacja i zauważanie niemal samych plusów to efekt oglądania i pisania "na gorąco". Przejdzie mi przy powtórkach na DVD. Bo daleki jestem od uznawania Sherlocka najlepszym serialem ever, czy nawet najlepszym serialem kryminalnym ever - w tej drugiej kategorii wciąż rządzi Luther, a i Detektyw może namieszać już niedługo.

Trzeci Sherlock się skończył, czas najwyższy by powrócić do normalnej aktywności blogowej. Nowe recenzje, kolejne podsumowania 2013 roku oraz kilka gorących newsów już wkrótce! Bo rok 2014 zaczął się zaskakująco dobrze.