Scooby-Doo! Mystery Incorporated - Scooby-Doo i brygada detektywów (2010)

Przystojniak, ślicznotka, mól książkowy, głodomór i strachliwy dog niemiecki. Od niemal 50 lat (bo już od 1969 roku) rozwiązują tajemnicze sprawy i racjonalnie tłumaczą to, co wydaje się paranormalne. Liczba tytułów, w jakich wystąpili może przyprawić o zawrót głowy: 12 seriali animowanych (czyli w sumie 27 sezonów i ponad 230 odcinków); ponadto 41 filmów animowanych, średnio- i długometrażowych oraz 4 tytuły łączące komputerowe efekty specjalne z występami prawdziwych aktorów. Wielka popularność psiego detektywa przerodziła się również na całą tonę gadżetów, gier komputerowych i komiksów. Jeśli kiedykolwiek zatęskniliście za przygodami nastoletnich detektywów, to koniecznie dajcie szansę serialowi Scooby-Doo i brygada detektywów (2010).

Marka Scooby-Doo to swoisty fenomen, tym bardziej zważywszy na fakt, że przygody Scoobiego i spółki są mocno skonwencjonalizowane i niemal zawsze oparte na tym samym schemacie fabularnym, zapoczątkowanym jeszcze pod koniec lat 60. w oryginalnym serialu (emitowanym w latach 1969-1972, a następnie pod zmienionymi tytułami aż do 1984 roku), który był dzieckiem swoich czasów. Przygoda była „jednorazowa” i niezależnie co się stało w trakcie fabuły, pod koniec odcinka wszystko wracało do stanu wyjściowego, status quo pozostawało niezachwiane. Takie podejście dominowało w serialach animowanych aż do lat 90. Przełomowy okazał się serial stworzony przez Bruce'a Timma, Paula Diniego i Erica Radomskiego – Batman: The Animated Series. Choć na pierwszy rzut oka epizody miały zamkniętą strukturę, to jednak wydarzenia miały swoje konsekwencje w dalszych odcinkach. Gdy Robin postanowił opuścić Batmana i działać na własną rękę, to później pojawiał się w serialu jako Nightwing i przez pewien czas był skonfliktowany z Mrocznym Rycerzem – zgodnie z komiksowym kanonem i następstwem przyczynowo-skutkowym. Gdyby te wydarzenia miały miejsce w poprzedniej epoce animowanej telewizji, to wraz z finałem odcinka Robin wrócił by na swoje miejsce u boku obrońcy Gotham, a w następnej przygodzie nikt by już o całej sprawie nie pamiętał.

Twórcy po latach eksperymentów (chłodno przyjęty Szczeniak zwany Scooby-Doo albo dwa kontrowersyjne filmy spod pióra Jamesa Gunna - wywodzącego się z wytwórni Troma twórcy filmowych Strażników Galaktyki) postanowili wrócić do formuły z serialu z końca lat 60. W Scoobym-Doo i brygadzie detektywów mamy więc czwórkę przyjaciół, którzy wraz z psem w każdym odcinku rozwiązują jedną tajemniczą sprawę. Taka forma skutkuje korzystaniem z utartego schematu, bowiem zgodnie z założeniami oryginału - od których stopniowo odchodzono poczynając od filmu Scooby-Doo na wyspie zombie (1998) - dzieciaki mają do czynienia nie z prawdziwymi potworami, a przebierańcami. Kto obawia się nudy i powtarzalności, ten zostanie zaskoczony. Intrygi, choć proste (liczba podejrzanych najczęściej nie przekracza dwóch osób), są pomysłowe i satysfakcjonujące, nawet dla dorosłego odbiorcy. Sporym atutem jest całe mnóstwo nawiązań do klasycznych horrorów i popkultury – m.in. Halloween (Daphne dorabiająca jako opiekunka do dzieci), Twin Peaks (Scooby w czerwonym pokoju), Hellraisera (charakterystyczny sześcian znaleziony na miejscu zbrodni) czy Piątku 13-ego (gdy przez cały odcinek podejrzenia krążą wokół Jasona, kolegi Velmy ze szkolnej ławy, a sprawcą zbrodni okazuje się jego matka).

Ponadto duży nacisk położono na postacie, a także ich fabularną wiarygodność. Nie są to już dzieciaki znikąd – akcja Brygady detektywów rozgrywa się w rodzinnym miasteczku Freda, Daphne, Velmy i Kudłatego, a widz ma okazję poznać nie tylko ich rodziców, ale i szkolnych kolegów (część postaci, jak lokalny szeryf czy ojciec Freda próbujący sprowadzić go na właściwą drogę, pojawiają się w serialu regularnie). Znacznie rozwinięto również relacje między samymi bohaterami, Fred i Daphne tkwią w dziwnej relacji między przyjaźnią a miłosnym niedopowiedzeniem; Kudłaty i Velma tworzą parę, a ich intymne kontakty psuje Scooby, zazdrosny o najlepszego kumpla (sam Kudłaty jest zresztą rozdarty między lojalnością do psiego przyjaciela i fascynacją dziewczyną). Wszystko to wypada nadzwyczaj wiarygodnie, dynamizuje relacje między postaciami (które nie są już tylko i wyłącznie paczką przyjaciół), niejednokrotnie wpływa na fabułę i potrafi wywołać na twarzy szczery uśmiech.

Ciekawy odstępstwem od formuły oryginału jest mglista intryga, która rozgrywa się w tle na przestrzeni całego serialu. Jasne, poszczególne odcinki to zamknięte całości, sprawa tygodnia, która zaczyna i kończy się w tym samym epizodzie. Co jakiś czas bohaterowie znajdują jednak wskazówki lub dostają informacje (od tajemniczego Mr. E), wedle których w Crystal Cove dzieje się coś o wiele poważniejszego, niż wybryki kolejnych przebierańców szukających zemsty. Całość została odgórnie zaplanowana na 52 epizody (2 sezony) i powoli, stopniowo odkrywa swe tajemnice, trzymając w napięciu i zmierzając do iście apokaliptycznego finału.

Nigdy nie przypuszczałem, że jeszcze kiedyś z zapartym tchem będę śledził przygody Scoobiego i spółki. Z jednej strony to przyjemny powrót do czasów dzieciństwa, gdy na VHSie katowałem Wyspę zombie i kilka nagranych z TV odcinków. Z drugiej – multum nawiązań do klasycznych horrorów, samoświadomość i charakterologiczne pogłębienie postaci sprawiają, że Scooby-Doo jest dojrzalszy niż kiedykolwiek wcześniej. Jedyne, co czasem mi zgrzyta, to voice acting – można się śmiać, że Toby Maguire to najstarszy nastolatek na świecie (w momencie, gdy występował w Spider-manie Sama Raimiego miał prawie trzydziestkę), jednak nikt nie przebije Freda, któremu głos podkłada Frank Welker, czyli oryginalny Fred z 1969 roku. Mimo to, nie ulega wątpliwości, że Scooby-Doo i brygada detektywów to serial, któremu zdecydowanie warto poświęcić kilka wieczorów.

8/10