438 - Batman: Arkham Origins i garść informacji

Ograłem Batman: Arkham Origins. Choć kocham poprzednie części serii Arkham i z wytęsknieniem czekam na Arkham Knight, tak z kupnem Origins długo się wstrzymywałem. Wszystko za sprawą sporej ilości bugów, które utrudniają rozgrywkę, zabierają przyjemność oraz nie pozwalają w pełni skończyć gry (na szczęście tyczy się to misji pobocznych, główną fabułę można poznać bez przeszkód). Najbardziej w grach Arkham kocham samego Batmana, to, że można nim sterować i po prostu CZUĆ się Mrocznym Rycerzem - nieważne, czy akurat prowadzimy śledztwo, używamy wymyślnych gadżetów, po cichu, skąpani w cieniu, eliminujemy niczego nieświadomych przeciwników czy po prostu miażdżymy im kości w otwartym starciu. Jak dla mnie Batman przedstawiony jest w tych grach lepiej niż gdziekolwiek indziej - wiadomo, duży wpływ na to ma samo medium, dzięki któremu zachodzi znacznie większa interakcja między dziełem a odbiorcą niż w przypadku komiksu, animacji czy filmu. W tym aspekcie gra, podobnie jak dwie poprzednie produkcje, jest wyśmienita.

Fabuła jest dobra i zaskakująco prosta - nie jest to jednak wada. Black Mask wyznaczył nagrodę za głowę Nietoperza, którą spróbują strącić mu z karku najlepsi zabójcy na zlecenie - m.in. Bane (który wreszcie wygląda jak należy), Deathstroke (którym możemy pokierować w trybie wyzwań) czy Firefly. Wszystko dzieje się podczas wigilijnej nocy, brudne Gotham, śnieg i muzyka łącząca motywy z Powrotu Batmana Burtona i TDKR Nolana tworzą razem niesamowity klimat. Walki z bossami są wymagające i absorbujące, zdecydowanie lepsze niż w poprzednich częściach. Choć fenomenalny system walki nie zmienił się w porównaniu do Arkham City, to regularne walki na ulicach sprawiały mi o wiele mniej radości niż poprzednio. Mnóstwo smaczków dla komiksiarzy tylko dopełnia bardzo dobrej całości i jedyną rysą na tym niemal nieskazitelnym obrazie są wspomniane wcześniej bugi. Wisienką na torcie jest długość zabawy - po 16 godzinach, przejściu głównej fabuły i kilku misji pobocznych, nawet nie zbliżyłem się do ukończenia 40% gry.

Pozostając przy Nietoperzu - komiks Tajemnica spowiedzi z rysunkami GiPa trafił na łódzką wystawę z okazji 75. urodzin Batmana.

Zdjęcie zrobił autor bloga Półka z Kulturą.

Jak zawsze zapraszam do lektury nowego-starego (bo czerwcowego) numeru 16mm, którego tematem przewodnim jest tym razem GRA. Znajdziecie go tam, gdzie zawsze, zaś o numerze papierowym miałem pisać więcej, tak jak poprzednio, ale wkleję tylko niżej kilka skanów (dzięki Alicja!), bo nic się nie zmieniło, jeśli chodzi o me nastawienie do papieru i miejsca, gdzie numer można zdobyć.

Z kolei na portalu Esencja, w galerii poświęconej Januszowi Chriście, wylądował mój stary komiks, do którego rysunki popełnił Paweł Grześków. 

Nie mam na razie zamiaru pisać o Strażnikach Galaktyki. Z prostego powodu: tekst utonąłby w zalewie podobnych mu panegiryków (trudne słowo, huhu). Film ogromnie mi się podobał, ujął mnie bohaterami, humorem i akcją, połączeniem Marvela, Indiany Jonesa, Gwiezdnych Wojen i zaskoczył poziomem compilation score. Zresztą muzyka ciągle siedzi w głowie.

Przyszły tydzień zapowiada się ekscytująco. We wtorek czeka mnie wizyta u dentysty, w środę rozmowa rekrutacyjna w sprawie studiowania scenariopisarstwa, a w czwartek w Katowicach wygłoszę prelekcję o Marvel Cinematic Universe i komiksowych Strażnikach przed maratonem science-fiction w kinie Planet Cinema. Zostaną wyświetlone trzy filmy, z których widziałem dwa pierwsze i uważam za świetne: Strażnicy Galaktyki, Pacific Rim i Na skraju jutra. Więcej info na początku przyszłego tygodnia.