Franz Kafka, George Orwell, Benjamin Franklin – w przedmowie do Czerwonego Syna przywoływane są nazwiska wielkie. Tym większa szkoda, że największą zaletą albumu i jednocześnie jego największą wadą jest pomysł. Dobrze – bo to ciekawa wizja, w momencie powstanie (1995 rok, premiera 2003) z pewnością robiła wrażenie oryginalnością i świeżością. Źle – bo Millar wszystko owej wizji podporządkowuje, bawi się z czytelnikiem, raz za razem mrugając do niego okiem, machając i podtykając pod nos intertekstualne nawiązania do bogatej mitologii Człowieka ze Stali. Nawiązania, oczywiście, odpowiednio zaaranżowane i wtopione w socjalistyczny origin „Klarka Kentowicza”.
