Ed Brubaker przedstawia: Kapitan Ameryka. Czerwony Łajdak / Criminal, tom 2

W grudniu ukazały się dwa nowe komiksy Eda Brubakera, będące kontynuacjami dwóch świetnych serii. Pierwszy tom „Criminal" był jednym z najlepszych albumów mijającego roku, z kolei początek runu do "Kapitana Ameryki" dowodził, że z tej postaci da się wycisnąć zaskakująco dużo. Obie kontynuacje trzymają poziom poprzedników, a w niektórych względach nawet go przewyższają. 

Gwiezdne Wojny: Skywalker. Odrodzenie - wrażenia

Obejrzałem najnowsze "Gwiezdne Wojny" - z opóźnieniem i bez jakichkolwiek oczekiwań, bo negatywne sygnały niemal z każdej strony sprawiły, że ekscytacja gdzieś wyparowała. Po seansie jest mi smutno, bo jednak seria Lucasa jest ważną częścią mojego popkulturowego życia, a tu trudno szukać czegokolwiek, co świadczyło o jej wyjątkowości.

Nie psioczyłem na prequele, choć wszyscy wiemy, że Lucas to kiepski reżyser i scenarzysta - nie można odmówić mu wizjonerstwa i wyobraźni, ale średnio radzi sobie przekładaniem pomysłów na taśmę celuloidową (tak, wiem, że prequele były kręcone w całości cyfrowo). Nie psioczyłem na filmy Disneya - ujęło mnie nostalgiczne "Przebudzenie Mocy", podobała mi się odwaga wywrotowego "Ostatni Jedi", mimo wad naprawdę lubię awanturniczego "Solo" i zachwycającego militarnymi scenami "Łotra 1". A i tak trudno mi powiedzieć o "Skywalker. Odrodzenie" cokolwiek dobrego.

Promethea, księga 2 [Alan Moore, J. H. Williams III] - recenzja

W drugim tomie „Promethei” akcję śledzimy dwutorowo. Choć słowo „śledzimy” nie jest tu chyba najtrafniejsze, bo Alan Moore (scenarzysta) wrzuca nas w środek magicznego świata, w którym nic nie jest linearne, wszystko jest skomplikowane, a tylko niektóre rzeczy są tłumaczone (i to zawile). Głowna bohaterka pierwszego tomu przemierza sfery pozaziemskie, spotyka na swej drodze magów, poetów, dawnych bogów oraz istoty piekielne. Każda kraina, którą odwiedza, jest niezwykle bogata, większość jest też niebezpieczna. Z kolei na Ziemi nowa Promethea, nie przejmując się półśrodkami, wymierza sprawiedliwość twardą ręką. O ile ten drugi wątek jest niezbyt skomplikowany fabularnie i prowadzony „po bożemu”, tak pierwszy może przyprawić o zawrót głowy. 

Wiedźmin, sezon 1 (2019, Netflix) - recenzja

Nie wszystko mi się w netfliksowym "Wiedźminie" podoba, ale daleko mi do narzekania. Zbindżowałem te osiem odcinków z prawdziwą przyjemnością, mimo że dosłownie tydzień temu skończyłem powtarzać sobie opowiadania Sapkowskiego (istniało więc ryzyko, że będę się nudził, mając na świeżo fabuły w pamięci). Co więcej - z chęcią od razu zobaczyłbym kolejne odcinki. Poniżej krótkie wrażenia, bez szczególnego wgryzania się w zależności między serialem, a książkami i bez spoilerów.

Mighty Morphin Power Rangers. Rok pierwszy - recenzja

Do komiksowej wersji serialu „Power Rangers” podchodziłem z pewną rezerwą. Serial oglądałem w dzieciństwie z zapartym tchem, a film kinowy z 2017 był całkiem niezły, a mimo to marka ta kojarzy mi się dziś przede wszystkim z gumowymi potworami. Ma ona oczywiście oddaną grupę fanów, wciąż powstają nowe sezony (jest ich już ponad 20), w planach Lionsgate znajduje się również kolejny amerykański reboot w formie filmu pełnometrażowego. Wydany właśnie po polsku komiks pokazuje, za co można „Power Rangers” pokochać.

Amazing Spider-Man. Tom 5: Spisek klonów - recenzja

Spośród tysięcy historii o Spider-Manie żadna nie okryła się równie złą sławą, co „Saga Klonów”. Jasne, „One More Day”, „Sins of the Past”, „Maximum Carnage” oraz niezliczone odcinki pajęczej telenoweli mają swoje grzeszki i patologie. Nikną one jednak w obliczu wad „Sagi klonów”. Niesławna historia trwała ponad dwa lata i obejmowała niemal wszystkie tytuły o Spider-Manie. Opowieść ciągnęła się bez końca – finał kilka razy przekładano, a gdy w końcu Peter Parker oddał kostium w ręce Bena Reilly’ego, Marvel postanowił cofnąć wszystkie rewelacje potworka, tym samym czyniąc go jeszcze dłuższym. Kryzys komiksowy lat dziewięćdziesiątych? Spadek popularności wydawnictwa TM-Semic w Polsce? „Saga klonów” miała w nich niemały udział. 

Frankenstein żyje, żyje! - recenzja

„Frankenstein żyje, żyje!” Steve'a Nilesa (scenariusz) i Berniego Wrightsona (rysunki) to teoretycznie komiks, który w praktyce przypomina artbook. Kontynuacja legendarnej powieści Mary Shelley została wydana w dużym formacie, twardej oprawie i składa się w większości z całostronicowych kadrów lub wręcz wypełnionych szczegółami i stworzonych z wielkim rozmachem rozkładówek. Strony, na których odnajdziemy bardziej klasyczne kadrowanie, są tu rzadkością – zresztą nie uświadczymy w tym komiksie więcej niż trzech kadrów na pojedynczej stronie. Mimo to nie można mówić o redukcji słowa pisanego – większość plansz wypełniona jest narracją prowadzoną przez tytułowe monstrum w pierwszej osobie, a i nie brakuje również dymków dialogowych.

Potężna Thor, tom 2: Władcy Midgardu - recenzja

Drugi tom serii Jasona Aarona o przygodach Jane Foster w roli Thor to odpoczynek od knowań bogów, elfów i innych istot wziętych z nordyckiej mitologii. Chociaż początek zwiastuje kolejny pojedynek superbohaterki z nieszczęściem, które kiedyś na głowę swojego brata sprowadził Loki, scenarzysta woli zostawić tę przygodę na inny raz. Tym razem Thor będzie bawić się wyłącznie na Ziemi. 

Ex Machina, tomy 2-5 - recenzja

Superbohater politykiem? Kto pamięta kadencję Tony’ego Starka w roli sekretarza obrony, ten może syknąć z powątpiewaniem (w skrócie: wyszło bardzo źle). I wtedy wjeżdża Mitchell Hundred. Nie jest to wejście w rodzaju „cały na biało”, bo jak przekonał się on w pierwszym tomie swych przygód, służba publiczna stanowi często większe wyzwanie, niż superbohaterzenie na cały etat.

Na noże (Knives Out, 2019, reż. Rian Johnson) - recenzja

Tajemnicza śmierć, wielka posiadłość, ograniczona liczba podejrzanych i niezliczona ilość potencjalnych motywów. Do tego dwóch fajtłapowatych stróżów prawa i elegancki detektyw jakby z innego kręgu kulturowego. Brzmi jak każda powieść Agathy Christie? Tu pierwsza niespodzianka - to nowy film Riana Johnsona. Reżyser ma ich w zanadrzu jeszcze kilka.

Deadly Class, tomy 1-3 - recenzja

Osadzona w końcówce lat osiemdziesiątych ubiegłego wieku fabuła „Deadly Class” skupia się na losach nastoletniego Marcusa. Życie go nie oszczędzało, a za wszystkie swoje bóle i porażki wini jedną osobę – prezydenta Ronalda Reagana. Ambitny plan zabicia głowy państwa nagle przestaje być nastoletnim marzeniem, gdy Marcus zostaje przyjęty do szkoły dla młodocianych zabójców. A tam niemal jak w typowym liceum – pierwsze miłości, imprezy, kliki, subkultury, eksperymentowanie z alkoholem i narkotykami. Różnica jest taka, że w placówce fach poznają dzieci najniebezpieczniejszych ludzi na świecie. Na lekcjach uczą się sporządzania trucizn i cichej eliminacji, a jak komuś podpadniesz, to następnego dnia mogą cię znaleźć wybebeszonego przed szkołą. I na nikim nie zrobi to wrażenia.

Kaczogród [Carl Barks] - O kawałek sznurka i inne historie z roku 1956 / Doktor Strange [Jason Aaron, Chris Bachalo]

„O kawałek sznurka i inne historie z roku 1956” to już piąty tom kolekcji „Kaczogród” Carla Barksa na polskim rynku. Tak jak w poprzednich albumach cyklu, tak i tu legendarny twórca komiksów o kaczkach prezentuje całe spektrum swoich możliwości, oddając w ręce czytelników ponad dwadzieścia komiksów o kaczkach różnej długości. Od jednoplanszowych gagów z zabawną puentą, po kultowe ten-pagery (historie na 10 stron), po o wiele dłuższe, najczęściej przygodowe historie o Kaczorze Donaldzie, siostrzeńcach, Diodaku i wujku Sknerusie. Każdy komiks jest nieco inny, mimo że w większości są one oparte na podobnym schemacie fabularnym (Sknerus chce się wzbogacić, Donald szuka pracy, Gogusiowi dopisuje szczęście, Diodak pracuje nad nowym wynalazkiem itd.). Sprawia to, że lektura nie staje się nużąca, ale podsyca zainteresowanie czytelnika swą różnorodnością.

Irlandczyk (Netflix 2019, reż. Martin Scorsese) - recenzja przedpremierowa

Parafrazując słynny cytat z "Rejsu" Marka Piwowskiego - jeśli najbardziej lubicie filmy, które znacie, to istnieje spora szansa, że spodoba Wam się "Irlandczyk". Martin Scorsese zebrał starych współpracowników (na ekranie Robert De Niro, Al Pacino, Joe Pesci, Harvey Keitel) i ponownie zanurzył się w świecie chłopców z ferajny. W trwającej trzy i pół godziny opowieści widz śledzi losy Franka Sheerana, który wykonuje drobne przysługi na zlecenie mafii.

Chew, tom 12: Czarna polewka [John Layman, Rob Guillory] – recenzja

Wszystko co dobre kiedyś się kończy. W dwunastym tomie „Chew” John Layman i Rob Guillory zamykają historię agenta FDA Johna Chu oraz reszty barwnych postaci, które pojawiły się na łamach ich komiksu. Jest ckliwie, jest dramatycznie, jest śmiesznie. Niestety, pojawia się też uczucie, że seria trwała odrobinę za długo. 

Czego tutaj nie ma? Nagłe zwroty akcji! Zdrady! Poświęcenia! Widmo końca świata! Tyle zgonów, że aż George R. R. Martin kiwa głową z uznaniem! Drama jest podniesiona do entej potęgi. Na szczęście autorzy śrubują ją umyślnie, by dzięki przesadzie uzyskać efekt komiczny.

Osiedle Swoboda. Centrum [Michał "Śledziu" Śledziński] - recenzja

Album „Osiedle Swoboda. Centrum” to w większości premierowy materiał – trzy dłuższe opowieści i garść shortów z bohaterami znanymi z „Produktu”. Śledziu wraca po latach do znanych nam postaci i miejsc, ale również prezentuje sporo nowości. Wszystkie historie dzieją się po wydarzeniach z kolorowej serii – mamy więc okazję zobaczyć, jak potoczyły się dalsze losy Niedźwiedzia, Szopy, Kundzia, Kufaja, Sztamy i Ciachciarachciacha. Nie brakuje zaskoczeń i świeżego podejścia do tematu – Śledziu znów komentuje otaczającą nas rzeczywistość, a ta się trochę zmieniła od 2006 roku, gdy ostatni raz oglądaliśmy pełnometrażowy premierowy materiał ze Swobody. Nie lękajcie się jednak – to najlepsza rzecz w osiedlowych klimatach od czasów „Z pamiętnika Wiraża”.

The Goon. Kolekcja, tom 2 [Eric Powell] - recenzja

„The Goon” w jednym zdaniu? To przygody wielkiego, brzydkiego gościa, który okłada pięściami zombiaki. W drugim tomie zbiorczego wydania przygód Zbira Eric Powell nie patyczkuje się ze swoim bohaterem – przyjdzie mu stanąć na czele grupy rugbistów, zwiedzi inny wymiar, gdzie kury mają zęby, z ramienia związków zawodowych upomni się o opiekę dentystyczną dla pracujących duchów, weźmie udział w reinterpretacji „Opowieści wigilijnej” Dickensa, a nawet trafi do więzienia za niewinność. A to wszystko tylko w połowie opasłego tomu (400 stron), bo potem Powell serwuje nam „Chinatown”.

Strażnicy Galaktyki, tom 1 [Dan Abnett, Andy Lanning] - recenzja

Zanim Strażnicy Galaktyki podbili serca widzów na całym świecie, pojawili się w swojej solowej serii komiksowej. W przeciwieństwie do pozostałych gwiazd MCU, drużyna Star-Lorda była stosunkowo młoda – debiutowała w 2008 roku, a jej sformowanie było jednym z bezpośrednich skutków dwóch „Anihilacji”. 

Kto spodziewa się przełożenia jeden do jednego klimatu z filmowych „Strazników”, ten może być rozczarowany. Adaptacje Jamesa Gunna okazują się bardzo swobodnymi interpretacjami swojego komiksowego pierwowzoru. Przede wszystkim nie jest to tytuł, w który można wejść z marszu – przed lekturą warto nadrobić obie „Anihilacje”. Scenarzyści Dan Abnett i Andy Lanning nie bawią się w przesadną ekspozycję i od razu rzucają nas w wir akcji. Każdy z członków zespołu przeżył swoje podczas walki z Annihilusem i Ultronem, dlatego za wprowadzenie mogą służyć najwyżej pojedyncze panele, przedstawiające raporty z kolejnych misji.

Batman. Biały rycerz [Sean Murphy] - recenzja

Joker całkiem oszalał – przeszedł na stronę dobra, zmył charakterystyczny makijaż i wystartował w wyborach na radnego Gotham City! Co więcej – wydaje się, że został wyleczony z trawiącego jego umysł szaleństwa, a postulaty, którymi dzieli się z wyborcami, znajdują zaskakująco wielu popleczników. Czy uda mu się przekonać mieszkańców Gotham, że to Batman jest największym zagrożeniem dla ich ukochanego miasta? Czy zgodnie z wyborczymi obietnicami zwalczy korupcję w szeregach policji? I czy tak naprawdę stał się dobry, czy to tylko element kolejnego zaawansowanego planu szaleńca z uśmiechem na ustach? I co na to wszystko Mroczny Rycerz?

X-Men [Jim Lee] - recenzja

Kiedyś nie było fajniejszych superbohaterów od X-Men. Jako kilku- i nastolatek spędzałem za dużo czasu przed telewizorem, śledząc przygody mutantów w „The Animated Series” na Fox Kids, a później „Ewolucję” na Cartoon Network. Zaczęło się oczywiście od komiksów wydawanych przez TM-Semic. Jednym z moich pierwszych zeszytów było zwieńczenie sagi Mrocznej Phoenix, po którym od razu polubiłem charakterystycznych bohaterów. Wspominałem o tym tutaj.

Oczywiście za dzieciaka zupełnie nie ogarniałem przeskoków czasowych, jakie wyczyniał polski wydawca. Nie rozumiałem także, dlaczego z drużyny nagle zniknęli moi ulubieńcy – Nightcrawler i Shadowcat (pominiętą przez TM-Semic „Masakrę mutantów” nadrobiłem dekadę później w jednym z zagranicznych sklepów z komiksami). Mimo to serię śledziłem do jej zamknięcia, w którym pozbawiony adamantium Wolverine opuszczał drużynę w przeddzień ślubu Jean Grey i Scotta Summersa. Od tego czasu minęły 22 lata i nagle Egmont zafundował mi powrót do przeszłości za sprawą tomu zbierającego zeszyty „The Uncanny X-Men” narysowane przez Jima Lee. Nie pozostaje więc nic innego, jak rzucić się na zjeżdżalnię nostalgii i liczyć, że na dole będzie woda lub czekolada z piankami, a nie ciernie i gwoździe. 

Joker [2019, reż. Todd Phillips] - recenzja krytyczna

Potrafię zrozumieć niektóre zachwyty nad „Jokerem”, ale nie wszystkie. Rola Joaquina Phoenixa przejdzie do historii, ale w to chyba nikt nie wątpił (osobiście jestem pod wrażeniem tego, ile ten facet wypalił fajek i ile potem musiał biegać). Zdjęcia i muzyka, składające się razem na obraz obskurnego Gotham, wystylizowanego na Amerykę z końca lat 70. – to wszystko zasługuje na uznanie w filmie Todda Phillipsa i zostaje w głowie jeszcze długo po seansie. Estetyka - zaczerpnięta z takich filmów jak „Taksówkarz”, „Egzorcysta” czy „Zły porucznik” – to mocna strona całego widowiska, obok kreacji Phoenixa najlepsze, co widowisko ma do zaoferowania. Nie mogę się jednak pozbyć wrażenia, że „Joker” próbuje udawać film bardziej błyskotliwy, niż w rzeczywistości jest. 

Relacja: 30. Międzynarodowy Festiwal Komiksu i Gier w Łodzi (2019)

Za nami jubileuszowa, już trzydziesta edycja Międzynarodowego Festiwalu Komiksu i Gier w Łodzi (i moja dziewiąta wizyta tamże). Oczekiwania były spore, nie wszystkie zostały spełnione. Mimo to, weekend w Łodzi znów będę wspominał jako jeden z najlepszych weekendów w roku. Jeśli chcecie się dowiedzieć, jak komiksy doprowadziły do tego, że John Higgins stracił żonę i dom, z jakim zwierzęciem imprezował John Layman oraz czego jeszcze ciekawego dowiedziałem się od komiksiarzy z kraju i ze świata, to zapraszam do przeczytania kilku słów o tegorocznej emefce.

Recenzja: Mowa ptaków [Andrzej Żuławski, Xawery Żuławski]

Mowa ptaków. Jedni powiedzą, że to chaotyczna i bałaganiarska fabuła podporządkowana eksperymentalnej formie. Że to zlepek scen, mniej lub bardziej zabawnych. Że to samozachwyt nad własną elokwencją, który momentami niebezpiecznie przypomina intelektualny onanizm.

Recenzja przedpremierowa: Duchy Orwaldu [Norbert Rybarczyk]

Duchy Orwaldu to jednocześnie pierwsza część sześcioodcinkowej serii, jak i historia osadzona w tym samym świecie co Wpatrzeni ze Wzgórza (2016). O ile w poprzednim albumie Norbert Rybarczyk przedstawiał losy bohaterów, których przygody możemy pamiętać jeszcze z magazynu komiksowego Jeju (2005-2009), tak tym razem zwraca się ku młodszemu pokoleniu.

Batman Detective Comics, tom 6 – Upadek Batmanów

W głównej serii autorstwa Toma Kinga Batman pracuje przede wszystkim z Catwoman, z którą łączy go uczucie oraz uwielbienie do długich wewnętrznych monologów. Na szczęście reszta Bat-rodziny nie poszła zupełnie w odstawkę. Pomagierzy Nietoperza dostali własny tytuł, w którym razem z Bruce'em Wayne'em starają się zapobiec kolejnym niebezpieczeństwom zagrażającym Gotham. „Batman Detective Comics" doczekało się już sześciu wydanych w Polsce tomów. W porównaniu z „Batmanem” Kinga wydaje się serią o mniejszych ambicjach – a przy okazji bardziej spełnioną.

 

Ms Marvel. II wojna domowa

Druga "Wojna domowa" dotarła do New Jersey i Kamala Khan musi opowiedzieć się po jednej ze stron konfliktu. Pozornie nie powinna mieć problemu. Przecież na czele stronnictwa chcącego wykorzystać moce przepowiadającego przyszłość Ulyssesa do zapobiegania przestępstwom zanim zostaną one popełnione, stoi Captain Marvel. Jednak nic nie może być takie proste, a Kamala szybko trafia na kurs kolizyjny ze swoją mentorką. 

Kapitan Ameryka: Zimowy Żołnierz

Swoją przygodę z Marvelem Ed Brubaker zaczął od doskonale przyjętego i trwającego aż osiem lat runu do „Kapitana Ameryki”. Tonacyjnie komiks bardzo przypomina inne dokonania Brubakera, Steve'a Eptinga i Michaela Larka. Z pierwszym rysownikiem scenarzysta zrobił świetne „Velvet”, z drugim przejął „Dardevila” po Michaelu Brianie Bendisie. W „Zimowym Żołnierzu” znów jest mrocznie, ponuro i realistycznie, a wielowątkowa szpiegowska intryga to zaledwie wstęp do dużo większej historii.

Czarny Młot: Wydarzenie / Sherlock Frankenstein i Legion Zła

Pierwszy tom „Czarnego młota” chwaliłem m.in. za świeże podejście do wyeksploatowanego tematu superbohaterów, wielowymiarowe postaci i zgrabne połączenie kameralnej historii z hołdem dla Złotej Ery amerykańskiego komiksu. Tom drugi, zatytułowany „Wydarzenie”, nie ustępuje w tych kwestiach poprzednikowi, a ponadto idzie o krok dalej. O ile początek serii skupiał się na bohaterach, tak kontynuacja rozwija świat przedstawiony, prezentuje kolejne retrospekcje z przeszłości głównych postaci i konsekwentnie rozwija intrygę, która w „Tajnej genezie” była ledwie zarysowana.

Usagi Yojimbo Saga, tom 1 i 2 - recenzja

Długouchy samuraj bez pana przemierza XVI-wieczną Japonię. Pomaga potrzebującym, stawia czoła zbirom i demonom. Na 1200 stronach Stan Sakai kreśli fascynujący wizerunek Kraju Kwitnącej Wiśni czasów feudalnych i swojego zawsze honorowego bohatera, Miyamoto Usagiego. Przez swą prostoduszność i chęć pomocy królik-samuraj często wplątuje się w nieliche tarapaty, jednak dzięki sprytowi i opanowaniu do mistrzostwa sztuki władania mieczem udaje mu się z nich wyjść bez szwanku. Przynajmniej zazwyczaj.

All-New Wolverine: II wojna domowa / Ultimate Spider-Man, tom 4

 Najlepsza część „Civil War II” przychodzi ze strony solowych przygód Laury – wcześniej X-23, teraz nowej Wolverine. Pamiętam, gdy za pięknych lat młodości zetknąłem się po raz pierwszy z tą postacią przy okazji kreskówki „X-Men: Ewolucja”. Gdyby wtedy ktoś powiedział mi, że jej tytuł będzie najlepsza rzeczą o mutantach (i w całym Marvelu w ogóle), nie uwierzyłbym (ale z drugiej strony ja wtedy zaczytywałem się w „Exiles”, więc co ja tam mogłem wiedzieć...).

RiminiComix Cosplay Convention 2019 - kilka słów i kilka zdjęć

Będąc na wakacjach w Rimini, nieoczekiwanie i zupełnym przypadkiem trafiliśmy z kumplem na konwent - RiminiComix Cosplay Convention 2019. Idziemy plażą i nagle mija nas grupa przebierańców: jakiś Deadpool z Pikachu pod pachą, ktoś z Overwatcha, kilka postaci z anime, na brzegu wyleguje się Mała Syrenka. Popatrzyliśmy na siebie ze zdziwieniem, a z każdym kolejnym krokiem cosplayerów - zarówno w pełni profesjonalnych strojach, jak i tych, trącących amatorką - było coraz więcej. Wkrótce dotarliśmy do parku Federico Felliniego (który był celem naszego spaceru). Tam też okazało się, że cały park zmieniono na przestrzeń festiwalową.

Criminal, tom 1: Tchórz. Lawless [Brubaker, Phillips] – recenzja

Ed Brubaker i Sean Phillips współpracują od lat i dostarczają czytelnikom kolejne fascynujące opowieści kryminalne. Niezależnie od tego, czy estetykę noir łączą z horrorem (seria Fatale), czy składają hołd minionej epoce (Fade Out. Zaćmienie) ich historie zawsze potrafią zaskoczyć fabułą i uwieść szorstką warstwą graficzną. Czasem robią to, podążając dawno wytartymi ścieżkami, innym razem – łamiąc znane zasady gatunku. Jak jest w przypadku ich drugiego wspólnego projektu, oryginalnie wydanego w 2006 roku, który właśnie doczekał się polskiej edycji?

Batman: Mroczny książę z bajki / Niezwyciężony Iron Man

Sięgając po najnowszy komiks wydany w linii DC Deluxe, „Batmana: Mrocznego księcia z bajki”, miałem nadzieję na powiew świeżości. Zamknięta historia i europejski twórca mierzący się z legendą Batmana – mogła to być miła odmiana od tworzonych taśmowo komiksów z Nietoperzem z głównej serii. Co więc poszło nie tak?

Spider-Man: Daleko od domu (2019, reż. Jon Watts) - recenzja

Istniało ryzyko, że Spider-Man: Daleko od domu będzie kolejnym sequelem-zapchajdziurą. Na szczęście twórcy doszli do wniosku, że – by utrzymać uwagę odbiorców w czasach post-avengersowych – muszą wprowadzić do filmu elementy, które rozwiną świat przedstawiony i nadadzą mu nowy tor. Udało im się to nad wyraz dobrze – świat po End Game nie tylko otwiera się na nowe (zostańcie w kinie, by obejrzeć dwie sceny w trakcie i po napisach), ale jednocześnie nie traci tego, co świadczyło o wyjątkowości pierwszej odsłony przygód Parkera z Tomem Hollandem pod maską Pająka. A było to wyważenie we właściwych proporcjach komedii o nastolatkach oraz historii o uczeniu się odpowiedzialności i ratowaniu świata. Innymi słowy w Daleko od domu, podobnie jak w Homecoming, superbohaterska drama Spider-Mana nie przytłacza równie ważnej dla historii Petera Parkera dramy licealnej.

Hellblazer, tom 1 [Azzarello, Corben, Dillon] - recenzja

John Constantine, mag z zawodu i dupek z zamiłowania, powraca na polski rynek po prawie 10 latach nieobecności. Po kilku tomach napisanych przez Gartha Ennisa i gościnnych występach np. w „Sadze o Potworze z Bagien” Alana Moore'a czy „Dniach pośród nocy” Neila Gaimana, przyszedł czas na wersję Briana Azzarello.

Umbrella Academy. Suita apokaliptyczna - komiks vs. serial Netflixa

Trudno dziś pisać o komiksie Umbrella Academy bez odwołań do serialu Netflixa. A zdania o tym, które medium lepiej poradziło sobie z historią Gerarda Waya i Gabriela Ba są podzielone. Ci, którzy najpierw oglądali serial, stawiają go wyżej. Natomiast fani komiksu narzekają na zbytnie rozciągnięcie serialowej fabuły (żadna nowość w przypadku produkcji streamingowego potentata bazujących na komiksach...). Osobiście stoję gdzieś pośrodku: niektóre rzeczy lepiej działają w komiksie, inne natomiast lepiej przedstawiono w serialu. Ale po kolei...

Outcast: Opętanie, tom 4 i 5. Pod diabelskim skrzydłem i Inwazja - recenzja

W recenzjach poprzednich tomów „Outcasta” Roberta Kirkmana i Paula Azacety wskazywałem, że ukazana w nich historia rozwija się raczej powoli. I z każdą stroną wyczekiwałem chwili, gdy twórcy przestaną ustawiać pionki na szachownicy i w końcu rozpoczną grę. Wreszcie się doczekałem. Po wydarzeniach z poprzedniego tomu Kyle przetrzymywany jest w kryjówce sekty, a stający wysoko w jej szeregach Sidney zamierza złożyć mu propozycję nie do odrzucenia. W tym samym czasie ojciec Anderson wyrusza na poszukiwania zaginionego kompana.

X-Men: Mroczna Phoenix (2019) - wrażenia

"Mroczna Phoenix" to film całkowicie zbędny, zarówno dla świata mutantów, jak i widzów. Może nie ma tu równie żenujących scen, co Magneto mówiący po polski w "Apocalypse", ale jest po prostu nudno. Oglądamy na ekranie perypetie bohaterów, którzy niewiele nas obchodzą (ci, których znamy schodzą na drugi plan, nowi nie dostają zbyt wiele miejsca, by nas do siebie przekonać), przez co całość nie ma jakiejkolwiek wagi emocjonalnej.

Promethea. Księga pierwsza [Alan Moore, J.H. Williams III]– recenzja

Promethea to bohaterka z długą i tajemniczą historią. Pierwsze wzmianki o niej pojawiły się już w XVIII wieku w poemacie fantasy, następnie na początku XX wieku stała się postacią znaną z gazetowych pasków komiksowych, by później zostać bohaterką serii groszowych opowiadań, które finalnie posłużyły jako inspiracja dla kolejnej serii komiksów fantasy wydawanych jeszcze przed II wojną światową. Seria Alana Moore’a i J.H. Williamsa III tworzona dla Vertigo to już piąte wcielenie Promethei – tym razem akcja osadzona jest w futurystycznym Nowym Jorku lat 90., a pierwsze skrzypce gra studentka Sophie, która bada dzieje tajemniczej wojowniczki. Gdy zostaje zaatakowana przez mroczne siły, odradza się jako nowa Promethea i wkracza do świata magii i wyobraźni, który jest o wiele bardziej namacalny, niż jej się to wcześniej wydawało… 

Kaczogród. Carl Barks. Kamień filozoficzny i inne historie z lat 1955–1956

Wujka Sknerusa i resztę ferajny poznałem w pierwszej kolejności dzięki pirackim kasetom z bazarów, później także dzięki komiksom. „Kaczora Donalda” kupowałem co dwa tygodnie (i jeszcze przez długi czas co tydzień). Podczas lektury czwartego tomu „Kaczogrodu” trafiłem zresztą na kilka historii, które zostały opublikowane w czasopiśmie ponad dwadzieścia lat temu. Nostalgia po całości. 

Hawkeye: Odmieniony [Jeff Lemire, Ramon Pérez] - recenzja

Hawkeye od Matta Fractiona był niewątpliwie jednym z najlepszych tytułów Marvel Now. Nic nie trwa jednak wiecznie, na koniec nazwy imprintu wskoczyło 2.0, a seria przeszła do rąk innego scenarzysty. Na szczęście trafiło na Jeffa Lemire’a – do jego Hawkeyea podszedłem więc bez większych obaw i nie zawiodłem się. 

Seth Rogen i Charlize Theron jako "Niedobrani" - recenzja

Bohaterowie „Niedobranych”, w których wcielają się Charlize Theron i Seth Rogen, są odzwierciedleniem mieszających się w filmie podgatunków komedii. Elegancka kobieta, która ubiega się o urząd prezydenta USA i niepokorny dziennikarz w fullcapie pasują do siebie tak samo, jak ckliwa komedia romantyczna do żartów o waleniu konia. Mimo wielu dzielących ich różnic bohaterowie potrafią znaleźć wspólny język, a reżyserowi filmu udaje się połączyć charakterystyczne dla Rogena niegrzeczne poczucie humoru z uniwersalną opowieścią o miłości ponad podziałami.

Anihilacja: Podbój, tom 2 / Thor: Kto dzierży młot

Kontynuacja „Anihilacji” rozpoczęła się od trzęsienia ziemi – ledwo odparto inwazję ze Strefy Negatywnej, już prawie rozpoczęto odbudowę zniszczonych planet, a tu nagle technoorganiczna forma życia Phalanx w kilka godzin podbiła pozostałości imperium Kree. Pierwszy tom ukazywał upadek królestwa Ronana oraz zmagania nowej Quasar i parszywej dwunastki w wykonaniu Star-Lorda w walce z najeźdźcą. Jakby co, wyszło super. Niestety, finał historii okazuje się mniej udany od jej rozpoczęcia.

Invincible, tom 3 [Robert Kirkman, Ryan Ottley] - recenzja

W trzecim tomie „Niezwyciężonego” nie brakuje atrakcji. Mark leci w kosmos, odwiedza inne wymiary, ponownie spotyka ojca, w międzyczasie wciąż broni Ziemi przed najróżniejszymi zagrożeniami i komplikują się jego relacje z ukochaną Amber. Wracają starzy przeciwnicy, pojawiają się nowi. Można by rzec: „superbohaterski standard”. Nic bardziej mylnego.

Transmetropolitan, tom 4 [Warren Ellis, Darick Robertson] - recenzja

Czwarty tom „Transmetropolitana” to ostatnia prosta przed długo wyczekiwanym finałem serii Warrena Ellisa (scenariusz) i Daricka Robertsona (rysunki). Po tomie trzecim, który wywracał status quo głównego bohatera do góry nogami, najnowszy album pozwala mu złapać chwilę oddechu. Przynajmniej teoretycznie, bo finał znów zmusza czytelników do nerwowego wyczekiwania na kontynuację.

Jessica Jones: Wyzwolona / Bękarty z Południa, tom 4

Po dziesięciu latach przerwy Jessica Jones wraca do serii sygnowanej jej nazwiskiem, a wraz z nią autorzy jej debiutanckich przygód: Brian Michael Bendis i Michael Gaydos. Akcja komiksu rozgrywa się tuż po „Tajnych wojnach”. Była superbohaterka wychodzi z więzienia i musi poukładać swoje życie na nowo. Nie będzie to łatwe, bo jej myśli zaprzątają nie tylko separacja z Lukiem Cage'em, ukrywanie ich córeczki i nowe śledztwo, ale też niespodziewana „propozycja nie do odrzucenia” ze strony nowego gracza w przestępczym światku Nowego Jorku.

Potężna Thor: Grzmiąca krew / Runaways, tom 3

W ramach Marvel Now! 2.0 Jason Aaron kontynuuje swoją sagę o bogach Asgardu, następczyni Thora oraz mieszkańcach Dziesięciu Królestw. I wychodzi mu to równie dobrze, co przed „Sekretnymi wojnami”. Od kiedy Jane Foster została potężną Thor, po raz pierwszy od dłuższego czasu poczuła, że żyje. Chociaż każdorazowa transformacja w superbohaterkę cofa jakiekolwiek efekty leczenia nowotworu, pani doktor aktywnie uczestniczy w kolejnych misjach Avengers. Poza problemami ziemskimi są jeszcze te związane z Asgardem – a te zdają się tylko potęgować. Friga ma stanąć przed sądem Odyna, Malekith wywołuje kolejne wojny, a w dodatku na scenę powraca od dawna niewidziany Loki.

Runaways, tomy 1 i 2 - superdzieciaki uciekają

Im więcej komiksów Briana K. Vaughana na polskim rynku, tym bardziej widać jego słabości, które powtarza w każdej serii. Amerykański scenarzysta wie, jak intrygująco zacząć (a to od wybicia wszystkich mężczyzn na Ziemi – poza jednym, a to od zrobienia burmistrzem superbohatera), nieźle radzi sobie z zakończeniami, ale środkowe akty swoich historii często przeciąga do przesady, czego najlepszym przykładem jest „Saga” (końca nie widać). „Runaways” powiela ten schemat.

Avengers: Endgame - wrażenia

Zdałem sobie sprawę, że nie jestem w stanie napisać pełnoprawnej recenzji „Avengers: Endgame” po jednorazowym seansie. To film, który wywołuje za dużo emocji, bym mógł go na zimno poddać analizie. Jednocześnie nie podchodzę do niego zupełnie bezkrytycznie, a mimo wielu wspaniałych scen (być może najwspanialszych w całym MCU) nie będzie on moim ulubionym filmem z tego świata.

Brom [Unka Odya, Wydawnictwo 23] - recenzja

Demony, strzygi, wilkołaki, a pośród nich para nastolatków. Czy to Stranger Things? Czy to Gravity Falls? Nie, to polski Brom - debiutancki album Unki Odyi, opublikowany przez Wydawnictwo 23, specjalizujące się w komiksach z dziwnej Polski. I choć podczas lektury trudno pozbyć się skojarzeń z wyżej wymienionymi serialami, to jednak Brom mocno stoi na własnych nogach – na znajomych motywach Unka buduje swoją historię, a zakorzenienie jej w słowiańskiej mitologii dodaje całości specyficznego uroku.

Przemytnik (The Mule, 2018, reż. Clint Eastwood)

"Przemytnik" - miło znów zobaczyć Clinta Eastwooda na ekranie po 7 latach przerwy (ostatni występ zaliczył w "Dopóki piłka w grze" w 2012 roku). Mimo dziewięćdziesiątki na karku wciela się on w swojego bohatera z zaskakującą werwą. Tym razem jest to hodowca kwiatów, który - by utrzymać rodzinę - wikła się w przerzut narkotyków na zlecenie meksykańskiego kartelu. Mamy tu więc lekką gangsterkę pożenioną ze standardowym obyczajem (kłopoty finansowe, ciężka choroba, rodzinne animozje, te sprawy). Niestety, scenariusz to najsłabsza część całej produkcji. Szkoda, bo wyszedł on spod pióra autora "Gran Torino" (z którym zresztą film ma kilka punktów wspólnych).